Stałe materiały pokryciowe do mebli

Dla polepszenia właściwości powierzchni oraz dla zwiększenia walorów estetycznych, powierzchnie gotowych wyrobów meblowych pokrywa się materiałami uszlachetniającymi. Mogą one być w formie stałej, ciekłej lub sproszkowanej. Do najczęściej stosowanych materiałów stałych zaliczamy dekoracyjne laminaty wysokociśnieniowe (HPL), dekoracyjne laminaty produkowane metodą ciągłą (CL lub CPL) oraz folie podkładowe i malarskie. W tej dużej grupie można wymienić wszelkie okleiny sztuczne (wąskich powierzchni, szerokich) i papiery dekoracyjne. Do najważniejszy ciekłych wyrobów lakierniczych stosowanych w drzewnictwie należą wyroby nitrocelulozowe (NC), olejowe, poliestrowe, chemoutwardzalne(Ch), poliuretanowe (PU) oraz lakiery wodorozcieńczalne. Ze względów ekologicznych od niedawna można stosować w przemyśle drzewnym lakiery proszkowe o zerowej zawartości rozpuszczalników i rozcieńczalników (zielone lakiery).

Stałe materiały wykończeniowe

Laminat jest to papier nasączony żywicą. Praprzodkiem laminatu były laki (Chiny i Japonia). Najczęściej stosuje się żywicę melaminową, mocznikową lub fenolową. Proces ten nazywamy impregnacją a odbywa się on w impregnatorach. Papier przechodzi przez impregnator jako ciągła wstęga a później jest suszony i cięty na arkusze. Wysuszone i pocięte arkusze nazywamy filmami. W zależności od przeznaczenia oraz od potrzeb laminaty składają się z różnej ilości filmów.

Rozróżniamy pięć podstawowych filmów w laminatach:

• film wyrównujący - stosuje się go do wyrównania powierzchni płyt przeznaczonych do laminowania,

• film podkładowy (underlay) - eliminuje on efekt przebicia się koloru płyty na powierzchnię,

• film dekoracyjny (dekor) - jest to papier barwiony w całej masie, może być z powierzchniowym nadrukiem, film ten nadaje płycie barwę, rysunek i połysk,

• film osłonowy (overlay) - jest to film na bazie wysokogatunkowego papieru o dużym stopniu przezroczystości. W tym filmie najczęściej stosowaną żywicą jest melamina; film ten nanosimy dla uzyskania połysku powierzchni i zwiększenia odporności powłoki na ścieranie,

• film przeciwprężny - jest to film zapobiegający wykrzywianiu się płyty; naprasowywany jest na lewą stronę laminowanej płyty.

HPL- High Pressure Laminates (wysokociśnieniowy laminat dekoracyjny). Jest to laminat w arkuszach. Wyróżnia się w nim warstwę rdzeniową, przeciwprężną, dekoracyjną i osłonowa. Wykonywany jest metodą na gorąco ale w prasach półkowych. Laminat zabezpiecza powierzchnie mebli, która będzie eksploatowana w bardzo trudnych warunkach (powierzchnie robocze szaf kuchennych).

CPL- Continuous pressure laminates (dekoracyjny laminat produkowany metodą ciągłą). Jest to również laminat zbudowany z kilku warstw i także produkowane są metodą na gorąco ale przy wykorzystaniu pras ciągłego działania (prasy dwutaśmowe). Ich zastosowanie jak i właściwości są podobne do HPL.

Wybierając lamiant producenci zapewniają spory wybór jeżeli chodzi o efekt końcowy. Możemy wybrać laminaty matowe, połyskliwe, perliste, skórkę pomarańczy itd. Oprócz wymienionych laminatów można się także natknąć na laminaty typu hi-tech, poliestrowo-szklane, szklano-epoksydowe i inne.

Laminaty zapewniają bardzo odporną powierzchnię mebli ale są drogie. W wielu przypadkach tak wysoka odporność nie jest wymagana więc wprowadzono okleiny. Duże zapotrzebowanie na naturalną okleinę wymusiło wprowadzenie nowych sposobów uszlachetniania powierzchni. Wprowadzono do produkcji okleiny meblowe sztuczne i folie. Okleiny sztuczne na nośniku papierowym i syntetycznym. Okleiny typu finish to okleiny uelastycznione o gotowej powłoce lakierowej. Okleiny sztuczne obniżają koszty produkcji, zapewniają większą różnorodność barw, rysunków i zapewniają bardzo estetyczne wykończenie. Syntetyczny nośnik oklein produkuje się najczęściej z PVAC, winylu, ABS, polimerów termoplastycznych itd. Często nazywa się tą grupę foliami.

Okleiny na nośniku papierowym można podzielić kilkoma kryteriami na parę grup:

• przeznaczenie - dekoracyjna, podkładowa, przeciwprężna,

• elastyczność - sztywne, uelastycznione (giętkie), superelastyczne,

• grubość - grube, pośrednie, cienkie, mikrookleiny,

• wzór powierzchni - jednobarwne, z nadrukiem,

• wykończenie powierzchni - lakierowane z moletowaniem (efekt porów drewna) i bez moletowania.
  
  

Na rynku mamy kilka rodzajów oklein meblowych sztucznych - sztywna, uelastyczniona, finish, podkładowa, przeciwprężna oraz okleiny w postaci taśmy obrzeżowej przeznaczone do oklejania wąskich powierzchni płyt. Okleiny na nośniku papierowym występują w dwóch formach - jedno i wielowarstwowe. Okleiny jednowarstwowe są bardzo wrażliwe na wilgoć i działania mechaniczne. Taśmy obrzeżowe mogą być także wykonane na nośniku syntetycznym. Same taśmy są odporne na wiele czynników (mechaniczne, chemiczne) lecz stosowny klej (klej typu HM- termoplastyczny) jest mało odporny na ścinanie i odrywanie. Do produkcji obrzeży syntetycznych stosuje się najczęściej ABS, PVAC itd. Na przemysłową skalę, obrzeża nanosi się z pomocą tzw. okleiniarni (urządzenie przelotowe). W tego typu maszynach klej natryskiwany jest na obrzeże przed przyklejeniem do płyty. Klej jest dostarczany w formie granulatu. Rozpuszczenie spoiwa następuje w tzw. garnku klejowym. Dla mikro-firm wprowadzono także obrzeża z już naniesionym klejem, który wystarczy podgrzać przed przyklejeniem do płyty.

Autor: Jarosław Gerszyński

O autorze: Jarosław Gerszyński jest absolwentem Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Ukończył studia na kierunku Technologia drewna. Współpracuje z firmą Made of Wood Group.

Dołącz do Jarosława Gerszyńskiego na Google+

Strona: www.zrobionezdrewna.pl

Przygotowanie mebli pod lakierowanie lub malowanie

Jeżeli powierzchnię drewna lub tworzyw drzewnych przygotujemy w sposób odpowiedni do procesu uszlachetniania, możemy otrzymać właściwe wykończenie mebli lub innych wyrobów drewnopochodnych. Proces przygotowania powierzchni meblowych trzeba przeprowadzić rzetelnie, gdyż uszlachetnienie powierzchni najczęściej jeszcze bardziej uwidoczni wady.

Przygotowanie powierzchni obejmuje następujące operacje:

• zaprawianie wad,

• usuwanie przebić klejowych i plam,

• odżywiczanie,

• wybielanie,

• szlifowanie,

• wypełnianie nierówności powierzchni,

• barwienie.

Oprócz tych operacji ważne jest także doprowadzenie powierzchni do odpowiedniej wilgotności i temperatury. Zapewni to lepszą rozlewność, usunie powietrze z porów powierzchni i przyspieszy schnięcie.

Zaprawianie wad

Metoda ta polega na usuwaniu wad tj. wypadające sęki, pęknięcia lub uzupełnienie ubytku za pomocą korka lub listewki. W rzemieślniczym zakładzie dokonuje się tego za pomocą szablonów ale w produkcji seryjnej stosuje się sękarki (zaprawiarki) ręczne lub stacjonarne. Uwagę trzeba zwrócić na to aby zaprawka miała taką samą wilgotność jak drewno zaprawiane, w przeciwnym wypadku mogą z czasem powstać szczeliny lub zaprawka może rozpychać się. Podczas zaprawiania, trzeba uwzględnić kierunek przebiegu słojów oraz zabarwienie. Ogólnie rzecz biorąc zaprawkę trzeba tak wykonać, aby była jak najmniej widoczna .

Usuwanie plam i przebić klejowych

Różnego rodzaju zabrudzenia usuwamy różnymi metodami.

Plamy żelazowe powstają na powierzchni okleiny i najczęściej mają one kolor szaroniebieski. Najczęściej występują one u oklein dębowych. Masa klejowa rozrobiona z wodą zawierającą żelazo, które reaguje z garbnikami w drewnie. Wynikiem tej reakcji jest zmiana zabarwienia drewna. Czasami podczas krojenia stalowym nożem może dojść do przebarwienia. Trzeba także uważać na kredę, którą oznaczamy okleinę. Często w niej występują pigmenty na bazie związków żelazowych które mogą spowodować przebarwienia. Plamy usuwa się poprzez zmywanie kwasem szczawiowym lub perhydrolem. Kwas szczawiowy jest skuteczniejszy niż perhydrol a jednocześnie bezpieczniejszy dla zdrowia człowieka. Zależnie od intensywności plam stężenie kwasu powinno wynosić 2-6%. Trzeba uważać na nanoszenie, ponieważ zbyt obfite może spowodować powstanie trudno usuwalnych czerwonych plam (oprócz oklein dębowych w szczególności trzeba uważać na brzozowe, klonowe, jesionowe).

Ślady rdzy usuwa się najczęściej za pomocą wodoroszczawianu potasu (50g szczawianu na litr ciepłej wody) . Po zmyciu, powierzchnię przemywa się czystą letnią wodą.

Środki budowlane (beton, gips itd.) usuwa się w jak największym stopniu w sposób mechaniczny przez zeskrobanie szpachelką lub twardą szczotką. Powierzchnię później przemywa się kwasem solnym (1 część objętości kwasu na 20 części wody) lub octem (stosunek 1:10). Na koniec powierzchnię przemywa się czystą wodą.

Plamy atramentowe usuwa się za pomocą wodoroszczawianu potasu (40g szczawianu na litr ciepłej wody). Plamę można usunąć też 15% roztworem wody utlenionej.

Plamy z olejów mineralnych i tłuszczy usuwa się rozpuszczalnikami organicznymi np. benzyną tetrachlorometanem. W tym celu przygotowuje się papkę z rozpuszczalnika i sproszkowanej substancji np. kredy, talku. Papkę nakłada się na zaplamione miejsce i czeka się aż rozpuszczalnik odparuje. Po odparowaniu rozpuszczalnika zabrudzenia pozostają w proszku a pozostałości zmywa się niewielką ilością rozpuszczalnika.

Przebicia klejowe w zależności od użytego kleju usuwa się różnym rodzajem rozpuszczalników. Niezbyt duże przebicia klejowe, kleju glutynowego lub PVAC usuwa się zwilżając powierzchnię letnią wodą. Miejsce przebicia klejowego szczotkuje się w celu usunięcia kleju. Przy bardzo obfitych wypływach klejowych powierzchnię cyklinuje się a później zmywa się kwasem szczawiowym lub wodą utlenioną. Przebicia klejowe kleju mocznikowo-formaldehydowego możemy usunąć jedynie przez cyklinowanie. W porach pozostanie klej, który stwarza kłopoty przy barwieniu lub lakierowaniu powierzchni.

Odżywiczanie

Podczas lakierowania elementów z drewna litego możemy trafić na sortyment tak zażywiczony, że nie możliwe jest wykonanie prawidłowej powłoki i osiągnięcie zadowalającego efektu na finalnych meblach. Lakier bądź farba może zmienić kolor, stać się mętny, może ulec popękaniu przy utwardzeniu się bądź po utwardzeniu z czasem żółknie lub w ogóle nie przylega do powierzchni . Żywica zmniejsza adhezję oraz zmniejsza zwilżalność. Jeżeli plamy żywiczne występują w skupisku, zeskrobujemy co się da a następnie możemy poddać miejsce zmydlaniu przy użyciu substancji zasadowej. W wyniku tego działania powstaje mydło żywiczne. Drugim sposobem jest działanie na żywicę rozpuszczalnikiem organicznym. Zmywania dokonuje się za pomocą wodnych roztworów sody kaustycznej (4-5%) lub sody kalcynowanej (5-6%). Roztwory te nanosi się obficie na powierzchnię drewna a następnie mocno szczotkuje twardą szczotka aż do momentu powstania piany. Powierzchnie zmywa się wodą z dodatkiem kwasu solnego dla zobojętnienia zasady. Przy zastosowaniu rozpuszczalników najczęściej do czynienia mamy z benzyną, terpentyną lub z wodnym roztworem acetonu (25%). Rozpuszczalnik nanosimy szmatą i czekamy na efekt. Najlepsze efekty uzyskujemy poprzez połączenie zmywania z rozpuszczaniem. W tym celu miesza się ze sobą 60g sody kalcynowej, 1l wody i dodajemy ¼l acetonu. Można jednocześnie wykonać wybielanie powierzchni dodając 50-60g chlorku wapnia na 1l roztworu.

Wybielanie

Operację tę stosuje się przy potrzebie uzyskania bardzo jasnej powierzchni. W zależności od odcienia jak i rodzaju drewna stosuje się różnego rodzaju wybielacze.

Podstawowy podział wybielaczy: o działaniu utleniającym (tlen powoduje zmianę zabarwienia np. woda utleniona, podchloryn wapnia), o działaniu redukcyjnym (redukcja związków barwiących np. kwas szczawiowy, wodorosiarczan sodu). Częściej wybiela się drewno liściaste. Wybielenie polega na rozprowadzeniu na powierzchni roztworu i odczekanie zwykle do 30 min. Konieczne jest bardzo dokładne zmycie powierzchni, gdyż jeżeli nie zrobimy tego właściwie, ciągle będą zachodzić procesy wybielania. Z uwagi na agresywne działanie wybielaczy trzeba pamiętać o rękawiczkach, okularach i fartuchach.

Szlifowanie

Jeżeli chcemy uzyskać dobrą jakość powierzchni gotowego wyrobu, niezbędnym krokiem jest szlifowanie. Im gładsza powierzchnia, tym lepszą jakość wykończenia uzyskujemy przy pokrywaniu lakierami jak i farbami ale także przy laminowaniu lub oklejaniu folią końcowych mebli. Jedynym tworzywem, które spełnia normy gładkości jest płyta HDF. Szlifowanie jest to obróbka skrawaniem w której ostrzem skrawającym jest ziarno taśmy szlifierskiej. Materiałem ściernym są taśmy, arkusze i krążki. Podłożem są papier, tkanina lub papier gumowany (dobry do ręcznego szlifowania - nie łamie się tak szybko). Nasyp może być syntetyczny (korund, elektorkorund, karbokorund) bądź naturalny (diament, pumeks, szmergla, kwarc). Numer papieru odpowiada charakterystycznemu wymiarowi ziarna. W drzewnictwie rozróżniamy oznaczenie papieru od P12 do P800 (mikroziarno). Urządzeniom szlifierskim poświecę inny artykuł ponieważ jest to bardzo szerokie zagadnienie.

Wypełnianie nierówności powierzchni

Jest to proces w wyniku którego likwidujemy wszelkie nierówności, zatykamy pory oraz maskujemy delikatne defekty i anomalie. Głównie stosujemy kity i szpachle. Polega ono na nanoszeniu na powierzchnię odpowiedniego materiału w zależności od tego co chcemy wypełnić np. miejscowe wgłębienia, ubytki. Jeżeli chcemy wyrównać powierzchnię pod pokrycie nieprzezroczyste stosujemy szpachlę a gdy chcemy wykonać pokrycie przezroczyste stosujemy wypełniacze porów.

Barwienie

Jest to proces nadawania meblom drewnianym bardziej atrakcyjnego wyglądu (upodobnienie do szlachetniejszego gatunku, uwydatnienie naturalnego rysunku). Proces ten może także maskować np. plamy garbnikowe, siniznę i inne wady koloru drewna.

Barwniki wodorozcieńczalne o charakterze anionowym zabarwiają drewno w odwrotny sposób. Drewno późne staje się jaśniejsze od wczesnego. Jest to tzw. zabarwienie negatywowe. Zabarwienie pozytywowe jest wówczas gdy drewno późne nadal pozostaje ciemniejsze po zabarwieniu. Pogłębienie tego kontrastu można zwiększyć poprzez szczotkowanie szczotką miedzianą lub piaskowanie. Efekt barwienia w dużej mierze zależy od rodzaju drewna. Najlepiej barwi się drewno świerku i jodły.

Barwniki, które najczęściej się stosuje to barwniki bezpośrednie, barwniki kwasowe i zasadowe oraz wytrawy. Najładniejsze efekty uzyskamy stosując wytrawy. Są one bardzo kłopotliwe a największy kłopot to czas wykonania. Dochodzi nawet do kilkunastu godzin ale efekt jest bardzo trwały a wytrawa wnika głębiej w drewno niż barwnik. Powierzchnia wytrawiona ma ładniejszy rysunek, odcienie są delikatniejsze, mniej jaskrawe, lekko przydymione. Jeżeli drewno posiada dużą ilość garbników (dąb), na powierzchnię nanosimy bezpośrednio roztwór soli metali. Gdy mamy do czynienia z drewnem ubogim w garbniki musimy przeprowadzić wytrawianie dwuetapowe, w pierwszym etapie nanosimy roztwór garbników a gdy wsiąknie on w drewno, w drugim etapie nanosimy sole metali (np. sole chromu). Oprócz tych barwników występują także barwniki rustykalne (efekt postarzenia), podobny efekt uzyskamy poprzez ługowanie powierzchni drewna (roztwór alkaliów pociemnia drewno). Występują także barwniki z efektem specjalnym. Może to być barwienie z efektem antycznym, patynowaniem, kredowaniem, mogą być barwniki z woskiem (wosk w formie zdyspergowanej).

Barwniki naturalne

Są to substancje z wyciągu roślin, na ogół są bardzo trwałe ale zostały wyparte przez tańsze barwniki syntetyczne. Wyróżniamy kurkuminę - kolor żółty, santalina - czerwony, indygotyninę - niebieski, sepia - ciemnobrunatny.

Barwniki kopalne są to też barwniki naturalne i do najczęściej stosowanych w drzewnictwie należy brunet kassalski (odporny na działanie światła) oraz brunet Bismarcka (mała odporność na światło).

Barwniki syntetyczne

Obecnie najczęściej stosowane w przemyśle z uwagi na cenę i dobre efekty barwnienia.

Barwniki te dzielimy na:

• bezpośrednie - przeważnie związki azotowe. Dobra odporność na światło, można je mieszać między sobą. Nie wnikają one głęboko w drewno i nadają się tylko do barwienia powierzchni. Można mieszać je ze sobą uzyskując nowe odcienie. Najczęściej stosuje się do wybarwień szarych i brunatnych.

• barwniki kwasowe - przeważnie sole sodowych lub wapniowych barwników nitrozowych, azowych i nitrowych. Głębokie wnikanie barwnika w drewno, dają barwienie negatywowe . W celu ożywienia barwy można dodać octu.

• barwniki zasadowe - najczęściej są to chlorowodorowe, siarczanowe, szczawianowe zasady. Barwienie jest bardzo jaskrawe, są mało odporne na światło.

Autor: Krzysztof Jasiński

O autorze: Krzysztof Jasiński jest specjalistą w dziedzinie mebli woskowanych. Współpracuje z firmą Made of Wood Group.

Dołącz do Krzysztofa Jasińskiego na Google+

Strona: http://www.zrobionezdrewna.pl/kolekcja-hacienda

Dobór i eksploatacja pił tarczowych

Do prawidłowego doboru piły tarczowej potrzebne są nam informacje takie jak:

• Średnica zewnętrzna

• Średnica wewnętrzna

• Rodzaj obróbki (wzdłużna, poprzeczna, formatowanie, podcinanie)

• Rodzaj materiału obrabianego

• Obroty wrzeciona

• Prędkość posuwowa materiału

• Żądana szerokość rzazu

• Informacja na temat mocowania (otwory, kliny)

Dobierając odpowiednią piłę należy mieć na uwadze to, że minimum dwa zęby muszą skrawać materiał jednocześnie. Zapewnia to dobrą stabilność pracy oraz pracę bez nadmiernej udarności. Ilością zębów możemy regulować posuw materiału. Obciążenie jakie wyznaczamy pile musi być skorelowane z mocą silnika. Musimy wiedzieć też, że nie możemy dobrać piły o dużej średnicy mając małą szerokość korpusu. Można spotkać się z zestawem specjalnych prowadnic dla cienkich pił zapewniających zwiększoną sztywność lecz ten pomysł jest w fazie badań. Dobierając odpowiednie uzębienie możemy uzyskać odpowiednią jakość cięcia.

Prawidłowa eksploatacja zapewnia minimalne zużycie narzędzia przy pełnym jego wykorzystaniu. Musimy pamiętać o tym żeby zaokrąglenie ostrza nie przekroczyło 0,2mm, zapewnia nam to nieprzeciążanie ostrza. Dalsza praca na tak stępionym ostrzu jest niebezpieczna oraz rosną nam koszty energii. Piła nadaje się do ostrzenia. Musimy pamiętać o odpowiednim dobraniu parametrów obróbki oraz prawidłowym ustawieniu narzędzia (klin, walce dociskowe, przykładnice…). Zapewnienie odpowiedniego odpylenia zwiększa żywotność narzędzia. Jeżeli narzędzie będzie dokładnie zaostrzone tym okres eksploatacji piły będzie dłuższy.

W piłach do pilarki wielosiłowej występują rozwiązania konstrukcyjne, które ułatwiają pracę oraz zmniejszają zapotrzebowanie na moc. Do nich należy między innymi nóż promieniowy (noże czyszczące zewnętrzne), noże promieniowe wewnętrzne (chronią przed tarciem o materiał, przegrzaniem, stabilizują pracę piły w materiale i przywracają prawidłową pozycję piły podczas błądzenia), kliny wpustowe - przy montażu pił na wielopile musimy pamiętać o obróceniu każdej kolejnej piły o wpust. Kliny na których osadzone są wpusty ustawione są w taki sposób, że jeden zestaw wypada na podziałce tarczy a drugi na ½ podziałki. Zapewnia to zmniejszenie poboru prądu gdyż w danej chwili pracuje ½ pił w pilarce.

Piły przeznaczone dla wielosił posiadają bardzo duże kąty geometrii ostrza i wąski rzaz. Dzięki temu osiągają znacznie zmniejszone opory skrawania po powoduje zwiększenie posuwu. Występują zestawy pił w sprzęgu do ponad 20 sztuk.

Jeżeli mamy do czynienia z suchą tarcicą i chcemy ją rozcinać wzdłuż na lamelki, najlepiej do tego nadają się piły z ogranicznikami posuwu. Ograniczniki chronią węgliki przed wypadającymi sękami które mogą wykruszyć a nawet wyłamać spiek. Występują także piły ultra cienkie. Przeznaczone są do rozkroju tarcicy z gatunków miękkich. Piła posiada rzaz dochodzący do 1,4mm. Zapewnia to bardzo małą stratę materiału przy jednoczesnym zachowaniu stabilności. Piły te charakteryzują się krótką żywotnością i wymagają częstego ostrzenia. Podczas eksploatacji nie wymontowuje się ich pojedynczo lecz całym zestawem. Zapewnia to krótki czas międzyoperacyjny. Piły tego rodzaju ze względu na małą grubość, przy nieprawidłowych parametrach obróbki, mogą bardzo szybko nagrzewać się.

Mówiąc o dobrej jakości cięcia piła musi spełniać następujące wymagania:

• cięcie musi być czyste bez wyrwań i ząbkowania,

• cięcie musi charakteryzować się stabilnością wymiarową,

• cięcie musi być szybkie - małe opory skrawania,

• żywotność narzędzia musi być długa.

Najczęstsze problemy pojawiające się podczas eksploatacji pił tarczowych:

• krótka żywotność piły,

• przypalenia korpusu, przegrzewanie,

• pokrzywienie piły,

• falowanie piły - błądzenie,

• pękanie korpusu piły,

• uszkodzenie uzębienia,

• duży hałas podczas pracy.

Krótka żywotność piły może być spowodowana zastosowaniem złego rodzaju materiału tworzącego noże skrawające (stellit, węglik…), występowaniem kory, piasku, spoin klejowych itd. Przyczyną krótkiego czasu pracy może być zła metoda ostrzenia, źle dobrane parametry piły lub złe parametry obróbki. Wiadomym jest, że zbyt duży posuw jest niebezpieczny lecz za mały jest także bardzo niekorzystny dla piły. Narzędzie trze ostrzami po już obrobionej powierzchni nagrzewając się. Piła może ulec rozhartowaniu. W drewnie mogą występować także odłamki z czasów wojny, różne gwoździe itd. Wszystkie metalowe ciała obce w drewnie mogą spowodować skruszenie węglików (HM). Niezależnie od tego czy węglik jest twardy czy miękki, każdy rodzaj jest kruchy i nie należy narażać go na zbędne uszkodzenia. Podczas ostrzenia trzeba unikać zmiany kąta geometrii ostrza, niepoostrzenia, przegrzania materiału - w wyniku nadmiernego ostrzenia bez chłodzenia z węglika odparuje kobalt co spowoduje kruchość spieku. W przypadku narzędzi wykonanych ze stali szybkotnącej HSS, następuje rozhartowanie i relaksacja naprężenia wewnętrznego zapewniającego sztywność. Podczas ostrzenia może pojawić się nierównomierność zaostrzenia, co powoduje bicie narzędzia. Przypaleniu mogą ulec piły nie czyszczone podczas eksploatacji, zachlapane żywicą lub włóknami. Przypalenia często występują w piłowaniu wzdłużnym (tarcie o powierzchnie materiału). Przypalenia mogą występować także przy nadmiernym przeciążaniu narzędzia. Piły przy rozległym przypaleniu odpuszczają się i nie nadają się do dalszej eksploatacji. Często przypaleniu towarzyszy odkształcenie. Jeżeli piła stępi się a my nie przerwiemy eksploatacji musimy liczyć się z pokrzywieniem narzędzia. Zastosowanie dużych prędkości posuwowych w połączeniu ze zwykłymi piłami w sprzęgach wielosiłowych, może skutkować przełamaniem piły i jej wycofaniem z eksploatacji. Często nazywa się takie piły kapeluszami. Falowanie najczęściej spowodowane jest źle dobraną średnicą zacisków (1/3 średnicy piły), biciem osiowym lub źle dobranym uzębieniem.

Typy uzębienia:

• proste - oferują optymalną jakość cięcia,

• naprzemiennie ukośne - dobra jakość cięcia lecz może występować ząbkowanie przy dużym obciążeniu,

• baryłkowate - wysoka jakość ale duże obciążenie,

• zęby naprzemiennie trapezowo - proste - nie stosowane w obróbce drewna tartacznego, jakość cięcia dobra.

Trzeba pamiętać że im większy kąt geometrii ostrza tym większa tendencja narzędzia do ząbkowania.

Do pęknięcia piły może dojść przy skrajnie ciężkich warunkach pracy. Mogą występować pęknięcia przy zaciskach spowodowane za małą średnicą kołnierza dociskowego. Przy pracy zbyt małej ilości zębów w materiale mogą powstać pęknięcia udarne. Do pęknięcia może dojść przy skrawaniu z rozbitym łożyskiem wału wrzeciona. Może także dojść do zmęczenia korpusu materiału. Najczęstszą przyczyną hałaśliwej pracy piły jest wpadanie w drgania spowodowane uszkodzeniem łożyska lub nadmiernego przeciążenia piły.

Autor: Marcin Drobny

O autorze: Marcin Drobny pracuje w firmie Made of Wood Group. Jest handlowcem i specjalistą w dziedzinie technologii drewna.

Dołącz do Marcina Drobnego na Google+

Strona: www.zrobionezdrewna.pl

Co warto wiedzieć o dębowych meblach drewnianych?

 Meble drewniane to obecnie standard w każdym domu, mamy bowiem do czynienia z naturalnym materiałem, który nie tylko pozwala nam żyć w zgodzie z naturą, ale również gwarantuje wyjątkową wytrzymałość i komfort użytkowania. Wiele osób obawia się, że meble drewniane będą zachwycać tylko wówczas, gdy zapłaci się za nie majątek. Jest to przekonanie bardzo powszechne. Na szczęście, część z tych opinii jest mitem, a rozwój w dziedzinie technologii produkcji mebli, sprawia, że można liczyć na rozwiązania zachwycające swoim pięknem przez wiele kolejnych lat przy jednoczesnym ograniczeniu nakładów sił i środków. Meble wykonane z drewna dębowego to propozycje, które cieszą się dużym zainteresowaniem, warto więc przybliżyć ich właściwości.

Już na wstępie warto zwrócić uwagę na to, że w Polsce występuje kilka gatunków dębu, dąb szypułkowy, bezszypułkowy, burgundzki, czerwony, omszony. Najpopularniejszym gatunkiem jest dąb szypułkowy i bezszypułkowy. Inne gatunki dębu nie mają już tak dużego znaczenia, nie stanowi to jednak poważniejszego problemu ze względu na bogate występowanie tego drzewa w naszej części kontynentu europejskiego.

Właściwości dębu przesądzają o jego popularności i wielości zastosowań, z którymi mamy do czynienia. W tym kontekście warto zwrócić uwagę przede wszystkim na to, że jest to drewno dość ciężkie, średnio kurczliwe i trudno zapalne. Stosunkowo łatwo poddaje się obróbce skrawania i gięcia zmieniając swój kształt stosownie do naszych potrzeb. Na uwagę zasługuje fakt, że nadaje się do robót snycerskich i nie sprawia większych trudności podczas klejenia i barwienia. Znacznie trudniejszym zadaniem okazuje się polerowanie drewna dębowego. Nie jest to jednak przeszkoda dla koncernów meblarskich, które odpowiadają za przygotowywanie wysokiej jakości mebli wykonanych z tego materiału.

Same meble dębowe wybierane są przede wszystkim dlatego, że charakteryzują się bardzo eleganckim wyglądem. Znakomicie prezentują się w salonie i sypialni, ich wytrzymałość sprawia, że z powodzeniem można zainwestować w nie również wówczas, gdy urządzamy pokój dla dziecka. Na uwagę zasługuje to, że drewno dębowe nie jest wykorzystywane jedynie do produkcji mebli. Bardzo popularne są dębowe podłogi i ściany a niewielkim wysiłkiem możemy uzyskać stylowe pomieszczenia.

Twardość i wytrzymałość dębu to jednak nie jedyne jego zalety. Wiele osób docenia fakt, że mamy do czynienia z meblami odpornymi zarówno na wgniecenia, jak i na zarysowania. Coraz większa popularność mebli dębowych sprawia, że każdy znajdzie coś dla siebie. Zadowoleni będą zarówno zwolennicy prostych rozwiązań, jak i osoby, dla których duże znaczenie ma staranność wykonania i oryginalność wybieranych przez siebie rozwiązań. Co ważne, w sprzedaży dostępne są nie tylko meble, które pasują do standardowych wnętrz, meble dębowe robione są bowiem także na wymiar, dzięki czemu mogą gościć także w tych lokalach, w których architekt wykazał się dużą oryginalnością.

Oczywiście, każde meble drewniane po zakupie prezentują się znakomicie. Wiele osób obawia się, że utrzymanie tego stanu już po kilku miesiącach będzie niemal niemożliwe. Aby osiągnąć pożądane przez nas efekty warto pamiętać o podstawowych zasadach obowiązujących przy pielęgnacji mebli dębowych. Najważniejsza mówi o tym, aby unikać narażania ich na bezpośredni kontakt z intensywnymi promieniami słonecznymi. Sytuacja taka może bowiem doprowadzić do powstania licznych pęknięć. Z tego samego powodu nie powinniśmy dopuszczać do tego, aby dębowe meble kuchenne były narażone na kontakt z bardzo gorącymi naczyniami. Dobrym rozwiązaniem wydaje się więc zainwestowanie w specjalną podkładkę przeciwdziałającą takiemu zjawisku. Nie zaszkodzi również, jeśli raz w miesiącu zdecydujemy się na zastosowanie specjalnego oleju przeznaczonego właśnie do mebli dębowych. Olej ten będzie przeciwdziałał powstawaniu zarysowań tworząc specjalną warstwę ochronną. Podkreślenie tego, że kosmetyki pielęgnacyjne do mebli muszą być dobierane z dużą starannością nie jest wcale bezcelowe. Powinniśmy mieć na uwadze to, że dąb nie lubi kontaktu z silnymi środkami chemicznymi, które stosowane są w wielu polskich domach. Właściwa konserwacja nie powinna zająć nam wiele czasu, a jej efekty z pewnością pozwolą cieszyć się pięknymi meblami przez długie lata.

Autor: Piotr Morawski

O autorze: Piotr Morawski pracuje w firmie Made of Wood Group. Jest webmasterem i specjalistą od marketingu internetowego. Specjalizuje się także w technologii produkcji mebli drewnianych oraz posiada szeroką wiedzę o materacach firmy M&K Koło foam.

Dołącz do Piotra Morawskiego na Google+

Strona: www.zrobionezdrewna.pl

Grzyby niszczące drewno - wiadomości ogólne

Grzyby aby móc się rozwijać potrzebują odpowiednich warunków, które nasz klimat im zapewnia. Wystawienie drewna na oddziaływania atmosferyczne spowoduje szybką degradacje. W Polsce oprócz owadów i ognia grzyby są trzecią najczęstszą przyczyną degradacji. Drewno w optymalnych warunkach, czyli przy niskiej wilgotności (nie narażone na działanie wody) lub pozbawione dostępu powietrza (zatopione w wodzie) zachowuje długo swoją trwałość, może przetrwać w doskonałym stanie nawet kilkaset lat. Wystawienie drewna na czynniki atmosferyczne spowoduje całkowitą degradację w ciągu kilku lat. Działania profilaktyczne mają na celu zabezpieczenie drewna przed grzybami, natomiast działania zwalczające ukierunkowane są na zwalczanie mikroorganizmów w już zarażonym drewnie. Działania profilaktyczne sprowadzają się do zabezpieczania drewna przed zawilgoceniem. Producenci mebli z litego drewna stosują różnego rodzaju lakiery i olejowoski, które gwarantują odpowiednią ochronę drewna.

Drewno najczęściej niszczone jest przez grzyby właściwe (Fungi) a wśród nich występują podstawczaki (Basidiomycota). Wytwarzają one duże owocniki widoczne gołym okiem. Owocniki przypominają kształtem narośl, kapelusz na trzonku, muszle, wachlarze lub kopyta. Dolna a u płaskich owocników wierzchnia warstwa grzyba pokryta jest zarodnikami (hymenium) w postaci różnego rodzaju hymenoforu: rurek, blaszek, hymenoforu kolczastego, żyłkowatego lub gładkiego. Grzyby te porażając drewno rozkładają je niszcząc w ten sposób drewniane budynki, konstrukcje inżynierskie, krzesła, płoty, ogrodzenia i wiele innych. Niszczą także drewno w kopalniach, podkłady kolejowe oraz słupy telefoniczne.

 
Drugą grupą grzybów są grzyby mikroskopijne zwane także pleśniowymi. Należą do gromady grzybów workowych (Ascomycota) i mikroskopowych (Deuteromycota). Mogą powodować powierzchowną zmianę zabarwienia drewna ale również powierzchowny rozkład drewna.

 
Aby grzyb mógł się rozwinąć musi mieć zapewnioną odpowiednią substancję odżywczą, odpowiednią wilgotność powietrza i drewna (lub tworzywa drzewnego), odpowiednią temperaturę powietrza, odpowiednie doświetlenie i odczyn podłoża. Grzyby źle znoszą przewiewy gdyż osusza to środowisko, w którym żyją. Wszystkie te warunki muszą występować razem, jeżeli któregoś czynnika zabraknie lub będzie nieodpowiedni, grzyb nie wyrośnie.

 
Grzyb powoduje destrukcję tkanki drzewnej aby dostać się do substancji odżywczych. Drewno zawiera w swoim składzie celulozę, ligninę i hemicelulozy które stanowią dobry pokarm dla grzyba. Podczas pierwszego etapu ataku grzyba odżywia się on najłatwiej dostępnymi substancjami czyli treścią komórkową a dopiero później atakuje ściany komórkowe. Grzyb może odżywiać się tylko cukrami prostymi a celuloza (jasna, włóknista) i lignina (brunatna, amorficzna) to wielkocząsteczkowe substancje. Grzyb aby móc strawić związki proste musi zadziałać na drewno enzymami rozkładającymi celulozę i ligninę. Lekko kwaśne środowisko sprzyja reakcji. Rozłożone cząsteczki drewna przyswajane są przez grzyb na drodze osmozy przez strzępki natomiast w ścianie komórki powstają wżery i ubytki. W wyniku działalności grzybów wszystkie właściwości drewna ulegają zmianom. Materiały budowlane nie stanowią pokarmu dla grzybów lecz mogą być zniszczone przez nie w sposób mechaniczny i chemiczny.

 


Grzyb dla swojego rozwoju potrzebuje wilgotności drewna na poziomie 30-80% gdzie optymalna wilgotność to 36-40%. Niektóre rodzaje grzybów mogą sobie same wytwarzać wodę zawilgacając drewno. Większość grzybów preferuje wysoką wilgotność powietrza. Może ona dochodzić do 90%. Jak widać zapewnienie grzybowi np. 40% wilgotności drewna powoduje pozostawienie powietrza w porach. Podniesienie wilgotności drewna do ponad 80% zapewni mała ilość powietrza, które jest niezbędne grzybowi. Taki stan nazywamy mokrym stanem ochronnym. Odwrotną sytuacją jest wysuszenie drewna do wilgotności poniżej 20%. Wtedy grzyb ma zbyt małą ilość wody do rozwoju. Taki stan drewna nazywamy suchym stanem ochronnym. Zapewnienie odpowiednio suchego stanu gwarantuje długie użytkowanie. Często warunki w pomieszczeniach są bardzo zbliżone do tych optymalnych dla grzybów. Jedynym sposobem jest niedopuszczenie do zawilgocenia drewna. Można to czynić na wiele sposobów, nie tylko impregnując drewno. Impregnacja sama w sobie jest sposobem przejściowym, trzeba ją powtarzać co jakiś czas. Grzyby najlepiej rozwijają się w temperaturze 5-35^oC a optimum to 18-27^oC. Trzeba zauważyć że temperatury poniżej zakresu nie zabijają grzyba tylko hamują jego rozwój. Istnieją grzyby które mogą żyć i rozwijać się w temperaturze poniżej 0^oC (grzyb klimatyzacyjny). Odczyn podłoża powinien mieścić się w granicach pH 4-6. Jest to odczyn lekko kwaśny zbliżony do odczynu powierzchni drewna. Prawie wszystkie grzyby mogą w procesie metabolicznym wytwarzać niewielką ilość kwasu pozwalając na zakwaszenie środowiska (buforują optymalny odczyn). Dla większości grzybów naświetlenie jest szkodliwe a do swojego rozwoju nie wymagają światła. Dla wytworzenia owocników niektóre grzyby nie wymagają światła, inne potrzebują dużego naświetlenia a inne tylko lekkiego światła rozproszonego.

 
Przyczyną zagrzybienia może być:

• przeniesienie zarodników na skutek ruchu powietrza,

• wbudowanie zainfekowanego drewna podczas składania,

• powtórne wykorzystanie zainfekowanego drewna,

• składowanie w pomieszczeniu z drewnem opałowym,

• stosowanie w budynku zagrzybionych cegieł, gruzu lub podsypki,

• przyniesienie grzyba przez człowieka lub zwierze,

• zbudowanie obiektu na zagrzybionym podłożu,

• przerośnięcie grzyba przez mur.

Autor: Jarosław Gerszyński

O autorze: Jarosław Gerszyński jest absolwentem Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Ukończył studia na kierunku Technologia drewna. Współpracuje z firmą Made of Wood Group.

Dołącz do Jarosława Gerszyńskiego na Google+

Strona: www.zrobionezdrewna.pl

Meble sosnowe - cechy szczególne

Sosna jest najpopularniejszym gatunkiem drzewa występującym w polskich lasach. Szczególnie intensywnie sadzona i uprawiana w latach '90. Dzięki temu obecnie około 70% lasów stanowi sosna.

Drewno sosnowe jest bardzo chętnie wykorzystywane w branży meblowej. Łatwość obróbki materiału oraz jego sprężystość i wystarczająca wytrzymałość czynią z sosny najpopularniejszy budulec w produkcji mebli.

Drewno sosnowe ma jasny, niemal biały kolor, lekko żółty. Przyjemna naturalna barwa oraz ciepły i charakterystyczny dla tego gatunku drewna wygląd słojów zagwarantował mu niezwykłą popularność. Paradoksalnie drewno sosnowe, które kupują zakłady stolarskie do produkcji mebli jest droższe od drewna brzozowego.

Ceny mebli sosnowych są na bardzo przystępnym poziomie. Można je nawet porównywać z cenami mebli wykonanych z płyty MDF niektórych dużych producentów. Łatwość obróbki i wysoka dostępność materiału sprawia, że meble sosnowe są praktycznie zawsze wykończone na najwyższym poziomie.

Trwałość mebli sosnowych jest dosyć dyskusyjnym tematem. Jest to miękki gatunek drewna przez co mało odporny na uszkodzenia, zarysowania i uderzenia. Należy też zwracać szczególną uwagę na rozłożenie sęków w strukturze drewna. Jeżeli zbyt duża ilość sęków znajdzie się na mocno obciążonym elemencie, może nawet dojść do pęknięcia całej deski.

Autor: Piotr Morawski

O autorze: Piotr Morawski pracuje w firmie Made of Wood Group. Jest webmasterem i specjalistą od marketingu internetowego. Specjalizuje się także w technologii produkcji mebli drewnianych oraz posiada szeroką wiedzę o materacach firmy M&K Koło foam.

Dołącz do Piotra Morawskiego na Google+

Strona: www.zrobionezdrewna.pl

Meble brzozowe - cechy szczególne

Meble z drewna zdobywają coraz większą popularność na polskim rynku. Osoby zainteresowane zakupem mebli rezygnują z produktów wykonanych z płyty MDF na rzecz naturalnych mebli drewnianych.

Meble z drewna brzozowego nie są zbyt popularne ze względu na trudność obróbki materiału i w efekcie wysokie ceny końcowego produktu. Jeżeli jednak ktoś się już zdecyduje na meble brzozowe nie będzie tego żałował. Wygląd słojów jest po prostu rewelacyjny i niepowtarzalny. Żaden inny gatunek drewna nie ma tego charakteru i stylu, który mają meble brzozowe.

Chcielibyśmy zwrócić szczególną uwagę na bardzo ciekawą kolekcję wykonaną z drewna brzozowego - kolekcja Rodan. Są to nowoczesne i stylowe meble idealne do nowoczesnych domów i mieszkań. Ostre połączenia, prosta i surowa stylistyka oraz niezwykle grube i masywne blaty oraz nogi to cechy charakterystyczne tej kolekcji. Meble Rodan są wyłącznie woskowane, ewentualnie na życzenie klienta producent może pokryć meble lakierem. Serdecznie polecamy.

Na koniec kilka słów o trwałości mebli brzozowych. Jest to drewno niezwykle twarde i wytrzymałe. Praktycznie niemożliwe jest złamanie się jakiegoś elementu nośnego mebli wykonanych z tego gatunku drewna. Są również odporne na wszelkiego rodzaju zarysowania i obicia.

Autor: Piotr Morawski

O autorze: Piotr Morawski pracuje w firmie Made of Wood Group. Jest webmasterem i specjalistą od marketingu internetowego. Specjalizuje się także w technologii produkcji mebli drewnianych oraz posiada szeroką wiedzę o materacach firmy M&K Koło foam.

Dołącz do Piotra Morawskiego na Google+

Strona: www.zrobionezdrewna.pl